Begin 20ste eeuw groeit het aantal inwoners van Amsterdam fors en zijn er grote huisvestingsproblemen. Om deze grote groei en woningnoodproblemen op te vangen wordt er aan de zuidkant van de stad, tussen de rivieren Amstel en Schinkel, een stedenbouwkundig plan gerealiseerd. Plan-Zuid werd ontworpen door bouwmeester Hendrik Petrus Berlage (1856-1934). In 1917 werd zijn plan goedgekeurd door de gemeenteraad en werd er tussen 1917 en 1925 het nieuwe stadsdeel gebouwd. Berlage, die voor Plan-Zuid nog geen noemenswaardige stedenbouwkundige projecten op zijn naam had, voltooide een nieuwe wijk met groot succes.

Het gebied kreeg statige en monumentale pleinen, brede lanen en groenvoorzieningen. De woonblokken waren voornamelijk gesloten en toonden een duidelijke symmetrie. De invulling werd voltooid door architecten van de Amsterdamse School. Zij ontwierpen expressieve en sierlijke huizen. Doordat architecten van deze architectuurstroming dezelfde woningtypen toepasten, vormden het woningcomplex een architectonisch geheel.

De bebouwing van het gebied werd door particuliere ondernemers en woningbouwverenigingen uitgevoerd. Door de invoering van de Woningwet (1901) streefden woningbouwverenigingen naar de bouw van goede arbeiderswoningen. De verenigingen hoopten dat betere woonomstandigheden zouden leiden tot de verheffing van de arbeidersklasse.

Een aantal woningbouwverenigingen, waaronder ‘De Samenwerking’, ‘De Dageraad’ en de ‘Amstels Bouwvereeniging’, had een bepaald gebied of woonblok tot hun beschikking. Voor de architectuur werden architecten van de Amsterdamse School aangetrokken.